Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben zwanger! Ho-ly shit. Onze baby wordt in november van dit jaar verwacht <3.
Loslaten en vertrouwen
Mijn vorige journal (die je hier leest) stond vooral in het teken van loslaten en vertrouwen. En dan meer de vraag hoe je dat doet. Misschien herinner je nog het verhaal dat ik vertelde over die verkoopster in de winkel, die mij niet meegaf wat ik wilde. Zij voelde heel sterk dat ons kindje al dichtbij was. En verdomd, twee weken later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Toen de verkoopster uitsprak te voelen dat ons kindje heel dichtbij was, voelde ik een enorme rust over me heen komen. Toen schreef ik al dat het leek alsof zij sent from above was. En waar ik later schreef dat het niet werkt om alleen rationeel bezig te zijn, maar dat je het ook echt moet voelen, daar zat ‘m de crux. Ineens kon ik loslaten.
De periode voor de conceptie voelde als forever. Heel overdreven, i know, maar ik wilde het zó graag. Tel daar nog eens mijn ongeduldigheid bij op et voila. Maar: het was snel raak, wat een geluk! Dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, wist ik. De angst dat het niet zou lukken, kreeg me een beetje in zijn greep. Mocht jij moeilijk zwanger kunnen worden of blijven, dan vind ik dat echt vreselijk oneerlijk voor je. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn. En ik hoop niet dat ik met mijn vorige journal de indruk heb gewekt dat het bij ons niet lukte. Ik was vooral heel bang dat het niet zou lukken, dat ik er daardoor elke dag heel veel mee bezig was, waardoor het leek alsof de dagen weken duurden…en elke keer dat ik ongesteld werd, voelde als een bevestiging van mijn angst: zie je wel, het gaat niet lukken!
Onzekerheid & bloedverlies
Hoe dan ook, ik had dus op een gegeven moment die positieve test in mijn handen. Ik geloofde het niet en ben meteen de stad in gelopen voor een Clear Blue Digital. En ja hoor…zwanger! Maar toen begon het stressen pas echt. Want ineens kwam ik fora en/of websites tegen waarop ik las dat 1 op de 4 vrouwen een miskraam krijgt. Dat is 25%! Ik voelde ook nog niets, dus ik maakte me best zorgen, het was gewoon zo onwerkelijk. Daarna kreeg ik regelmatig bloedverlies. Oh my God, dat gaf pas echt stress. Ondanks dat ik deep down wel een goed gevoel bleef houden, namen mijn gedachten steeds vaker een loopje met me. In overleg met mijn verloskundige, besloten we daarom tot een vroege echo met 6 weken en 3 dagen. Het zou nog niet zeker zijn dat er hart activiteit was, maar ik wilde gewoon echt weten hoe we ervoor stonden.
Hello baby
En wow, wat bijzonder, daar was al een hartje te zien. We waren zo gelukkig! Twee weken later vond de intake echo plaats en zagen we al hoe ons kindje gegroeid was, we konden de navelstreng al zien & het hartje klopte ook weer goed. Ik heb het geluk dat ik vrij weinig symptomen heb, ik ben bijvoorbeeld nooit misselijk (behalve als ik niet eet, ghehe), maar dat kan me soms ook juist wat onzeker maken. De termijnecho kregen we met 11 weken en 2 dagen. Ook deze echo was weer goed en het was zo bijzonder om te zien hoe ons kindje weer gegroeid was. De 13 weken echo volgde met 14+2 weken. Dit was een hele toffe echo, omdat alle organen en ledematen werden nagekeken en alles was tiptop in orde! Ook de NIPT (wij kozen voor de bloedtest zonder nevenbevindingen) was goed! Nu gaan we op naar de 20 weken echo.
Zwangerschapssymptomen
In het eerste trimester mocht ik echt niet klagen, maar natuurlijk had ik wel een paar kwaaltjes. Komen ze:
MOE: oke, de moeheid kon ik echt niet omheen. Ik was zo.vreselijk.moe. Geen moeheid die je er even uitslaapt, maar een soort algehele malaise en dat 3 maanden lang. Soms moest ik er bijna van huilen, zo moe was ik. Er waren avonden bij dat ik om 20u in bed lag, terwijl ik ‘s middags al een dutje had gedaan op de bank. Inmiddels is gebleken dat ik een lage ijzerwaarde heb (welke nu wordt aangevuld) en ook heb ik een lage bloeddruk. Allemaal niet gevaarlijk voor de baby, wel een beetje vervelend voor mij.
DOWN: dit vond ik echt vreselijk, want ik was zo blij & zo gelukkig dat ik niet kon begrijpen waarom ik me dan niet zo voelde…ik was erg neerslachtig aan het begin. Ik voelde ineens een mega verantwoordelijkheidsgevoel opkomen, waardoor ik het qua werk bijv. allemaal niet meer zag zitten en verlangde naar meer zekerheid.
NUCHTER: ik kon ineens helemaal niets meer met spiritualiteit. Ik had (en heb) een enorme behoefte om te aarden. Wellicht heeft dit te maken met het verantwoordelijkheidsgevoel (?). Ook trek ik bijv. Instagram heel slecht. Al die ego’s, hahaha sorry. I.cannot.deal…niet echt heel handig als dit onderdeel van je werk is kan ik je vertellen.
BANDENPIJN: vanwege de groei van de baarmoeder heb ik regelmatig steken in mijn onderbuik en liezen. Niets aan de hand verder, alleen vervelend voor mij soms.
BEKKENPIJN: Dit vond ik wel heel vervelend, want hier had ik met 10 weken al last van. Maar 2 of 3 keer per week naar de sportschool gaan, werpt zijn vruchten af. Ik doe daar rustige (kracht)oefeningen, mede voor mijn onderrug en bekken en dit helpt heel goed. Ook zit ik tegenwoordig veel op zo’n fitnessbal.
DORST: Vooral ‘s nachts ben ik echt uitgedroogd alsof ik een fles wijn achter de kiezen heb en kapot ga van de nadorst. 😉
PLASSEN ALS EEN REIGER: Zoveel plassen! Vooral ‘s nachts een feestje ;-).
HONGER: Laten we het erop houden dat ik nog nooit zoveel heb gegeten in mijn leven. Echt, mijn maag lijkt wel een bodemloze put, haha! Ook heb ik standaard een zakje noten in mijn tas, want als ik niet op tijd eet dan is het drama.
EMOTIONEEL DIER: Van mezelf ben ik al best wel vurig en dat werd door de hormonen nog even versterkt. Mijn stemming sloeg soms om als een blad aan de boom. In mijn hoofd maakte ik dingen dan zooo groot, dat mijn vriend het soms behoorlijk te verduren kreeg. Gelukkig is hij heel nuchter & kon hij er echt supergoed mee omgaan.
SCHETEN: hahaha, ja hier kan ik ook echt niet omheen. Het is walgelijk wat ik produceer. Mijn vriend en ik liggen dagelijks in een deuk, ik lijk wel een vent!
Inmiddels ben ik ruim 15 weken zwanger en zijn de meeste kwaaltjes wel opgelost of minder geworden. Ik heb er wel een leuke kwaal bij, namelijk dat ik elke nacht een nachtmerrie heb. Soms word ik huilend wakker, haha. Ik hoop dat dit snel voorbij gaat, want leuk is anders. Maar goed, het aller aller allerbelangrijkste is dat het allemaal goed gaat met de baby. Daar heb ik alles voor over. Inmiddels begin ik de baby af en toe te voelen, wat echt geweldig is. Vorige week zijn we nog samen naar twee festivals geweest, maar ik denk dat dat wel klaar is nu (op de Vierdaagsefeesten na natuurlijk).
Dit was ‘m dan, mijn allereerste zwangerschapsupdate. WHAA, het voelt nog steeds heel onwerkelijk soms. Als jullie het leuk vinden, blijf ik hier dingen delen over mijn zwangerschap. De komende periode wordt zooo leuk. Mijn buik gaat meer groeien, ik ga hem of haar nog vaker en beter voelen en we komen achter het geslacht met de 20 weken echo. Leuk als je een berichtje achter laat en tips zijn ook altijd welkom!
