Women of one Womb

Lieve Ma, Nanny, Granny, Margaret, en alle andere vrouwen in de vrouwelijke lijn, en aan alle andere goddesses, vrouwen en mothers of this earth,

Ik draag de liefde, de pijn en het verdriet van jullie in mij, letterlijk en figuurlijk. Want mijn baarmoeder draagt een vleesboom bij zich. Ik zie en voel hem als een energetische blokkade. Eentje die is doorgegeven door mijn moeder en mijn grootmoeder. Want ook zij droegen deze bij zich. Inmiddels baarmoederloos.

Eentje die mij fataal kan worden als ik menstrueer. Eentje die in de weg kan zitten als ik zelf kinderen wil baren. Meestal heb ik er geen last van, maar toch word ik er iedere maand weer mee geconfronteerd. Ik voel met mijn hele lijf dat deze er is om me bewust te maken dat het lichaam geen beperking hoeft te zijn en dat het mogelijk is jezelf te helen. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest als tegenwoordig, dat alles wat je zelf nog niet hebt verwerkt op energetisch niveau doorgeeft aan je eigen kind en ook aan al je kleinkinderen. Er is geen verklaring, maar ik voel dat ik er klaar voor ben. Met of zonder levenspartner.

Daarom heb ik de afgelopen maanden mezelf de ruimte en kracht gegeven om aan mezelf te werken. Steeds meer mag ik ontrafelen welke energie van mij is en welke ik van jullie door heb gekregen. Uiteindelijk ben ik het allemaal, maar wel beïnvloed door hetgeen jullie hebben meegemaakt. Hoe mooi is dat eigenlijk, vooral als je ervan zelf bewust bent. Toch is het op de een of andere manier confronterend. Soms wil je gewoon dat alles goed is, dat tijd niet lineair is en dat je fysieke lichaam niet is onderworpen aan de natuurkundige krachten.

Iedere maand weer, word ik geconfronteerd met het feit dat ik niet al te lang moet gaan wachten of te veel op het Universum moet vertrouwen, als ik nog kinderen wil krijgen. De vleesboom zit er gewoon. Ook al is deze een jaar niet gegroeid en heb ik geen nieuwe erbij gekregen. Toch zit er angst in mij. Zal ik degene zijn die de lijn verbreekt door geen biologische kinderen te (kunnen) krijgen? Stopt het bij mij? Want ik heb ook geen broers en zussen…Mijn gevoel zegt van niet. Mijn gevoel zegt dat er twee zielen zitten te wachten totdat ze op de aarde mogen komen. Een gevoel dat met het logische verstand niet te verklaren is. En dan is er nog iets… vragen, vragen, vragen maar geen duidelijke antwoorden. Dus daarom mag ik stap voor stap, obstakel voor obstakel, traan voor traan, glimlach voor glimlach, aanraking voor aanraking, steeds liefdevoller erachter komen wat ik wel of niet wil.

Doordat ik mezelf de ruimte geef om te mogen ontdekken. Doordat ik mezelf de ruimte geef om morgen weer anders te mogen denken over iets waar ik gisteren nog een sterke mening over had. Door mee te bewegen met het leven. Want ik voel het in mijn hele zijn dat het hele huisje, boompje, beestje-verhaal niet voor mij is weggelegd. Ik krijg het er letterlijk benauwd van, mijn keel wordt dicht geknepen door een onzichtbare force. Het voelt alsof mijn vrijheid met geweld wordt afgepakt. Woorden zoals polyamorie, het delen van liefde met meerdere personen, razen door mijn hoofd. Soms met afkeer, een scheve blik maar toch vol nieuwsgierigheid.

In gesprek met vriendinnen wordt steeds duidelijker wat ik niet wil. Maar wat wil ik wel? Wat wilden jullie? Voelden jullie deze struggle ook? Voelden jullie je ook gevangen in de verwachtingen van de maatschappij? Hoe denken jullie erover als jullie mijn woorden zouden kunnen lezen? Welke wijze worden zouden jullie aan mij geven? Hoe denken jullie over de verwachting van monogamie en het hedendaagse huwelijksconcept? Er zijn zo veel mogelijkheden.

Mijn mind slaat op hol, schreeuwt en probeert me angstig te maken. Ik voel me gehaast als ik denk aan de aardse-mind-gestuurde zienswijzen. Het enige wat ik kan doen, is de stilte opzoeken, loslaten en erop vertrouwen dat alles precies zo gebeurt, hoe het is voorbestemd. Het ligt uiteindelijk toch niet in mijn hand. Het enige wat ik kan bepalen, is wat ik wil en hoe ik er uiteindelijk mee omga, en vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen…

Dankjewel dat ik door jullie mag bestaan. Dankjewel dat ik door jullie vorm mag aannemen op deze aarde. Dankjewel voor jullie liefde, begrip en aanwezigheid in mijn zijn. Wat dan ook. Jullie zijn ik en ik ben jullie. In liefde.