Een relatie hebben ziet bij ons niet alleen op het doen van leuke dingen. Een relatie hebben draait ook om het blootleggen van pijnstukken waarvan je niet eens wist dat ze er nog zaten. Verlatingsangst, jezelf kleiner maken dan je bent, de angst om niet gezien te worden…does this ring a bell? Marleen schreef in haar journal over het (h)erkennen van deze pijnstukken en over haar healingsjourney in haar huidige relatie.
“Zo’n vijf jaar geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Er was meteen een enorme klik, fysiek en op een dieper niveau. Door meerdere factoren werd onze relatie toentertijd na een jaar lang nog niet wat er wel in de pijplijn zat….Het universum bracht ons begin dit jaar weer samen. Nog steeds is de verliefdheid op elkaar pas ons eerste hoofdstuk. De hoofdstukken hierna eisen van ons dat we onze gewonde delen helen. Dat we emotioneel volwassen worden. Hoofdstuk na hoofdstuk, vanuit pure liefde elkaar raken en helen. Deze liefde is ons levenswerk.
En oh, wat doet helen soms pijn. Beter gezegd: pijn zorgt voor heling. In pijn zit groei. We hoeven elkaar niet te redden, dat stukje is voor onszelf. Het enige wat we willen, is gezien worden. Ik hoor je, ik zie je, ik eer je, ik hou van je.
Angst zit ook in kwetsbaarheid. Afstand nemen en stoer doen is makkelijk. Maar je ziel op tafel leggen en de daarbij horende emoties is doodeng.
Het gaat om het aangaan van de realiteit, zonder dat we daarbij van onze roze wolk worden gegooid. Het gaat om het vinden van romantiek, dwars door de krochten van elkaars ziel heen. Om het vinden van romantiek in het dagelijks leven. Na het afvallen van de maskers, make up en mooi-weer-spelerij.
Ik wil het liefst wegblijven van mijn eigen gevoelens, omdat deze pijnlijk zijn en omdat ik dacht dat ik al was geheeld. Ik wil graag begrijpen. Waarom is het zo moeilijk om mijn hart te openen? Ik dacht dat ik dit deed (maar ik deed het alleen met woorden), het is tijd om nu echt te openen en met mijn hele zijn te voelen. Het is tijd om ballast los te laten vanuit het verleden. Ik mag nu verder gaan dan ik ooit ben gegaan. Ik mag nu alle vragen aan mezelf stellen die er bestaan en niet bang zijn voor de antwoorden. Ik moet moed verzamelen. Moed om dingen anders te gaan doen. De moed om een nieuwe waarheid te creëren – eentje welke anders is dan wanneer ik naar mijn angst luister.”
Laat ik vooropstellen dat een ‘moeilijke’ relatie niet is wat ik wil. Maar misschien is het wel een noodzakelijkheid. Niet omdat lijden noodzakelijk is voor groei. Maar vaak omdat we het anders niet leren en zien omdat we ons moeten bevrijden van alle conditioneringen, overlevingsmechanismen en overtuigingen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf, en ik ben degene die aangeeft dat het hier stopt. Nu! Fuck mijn DNA, fuck mijn jeugd, fuck mijn trauma’s. Het is aan mij. En er is geen weg meer terug.
