De afgelopen weken valt me iets op in de zogeheten spirituele wereld. Het lijkt bijna alsof ik op een soort markt sta, waarbij iedereen zijn eigen waarheid keihard staat aan te prijzen. En hoe harder je schreeuwt, hoe dichter je bij ‘de waarheid’ zit: “Ik ben ‘verder’ en ‘hoger’ dan jij. Ik ben bewuster dan jij. Ik ben al volledig en ik kan je het licht laten zien. Ik zit al in de 5D wereld en alles is zo mooi hier. Ik ben pure liefde. Ik heb dé tool of methode ontdekt die JOUW leven gaat veranderen, etc.”
Ik voel me overweldigd door al het aanbod en de mooiheid die je wordt beloofd. Alle methodes en tools die mij een ‘volledig leven’ beloven in een staat van complete liefde en eenheid, waar geen pijn meer is en geen problemen meer bestaan. Zo, ik krijg er bijna keuzestress van. Maar daarnaast voel ik me klein, omdat ik daar waar zij al zijn nog niet ben, of omdat ik de dimensies waarover zij het hebben, nog niet heb bezocht. Ik vraag me af wat ik eigenlijk verkeerd doe en of ik überhaupt goed bezig ben. Ik wil ook meeliften naar een hogere frequentie en naar andere dimensies. En daar de trollen, feeën en engelen zien spelen. Oh ja, en ik wil mijn eigen toekomst creëren door heel veel te manifesteren. Want als je dat niet doet, dan doe je eigenlijk niet mee, toch?
Sinds ik diep in mijn spirituele practice ben gedoken, is mijn leven een grote rollercoaster. Op zoek naar het licht en onvoorwaardelijke liefde zocht ik antwoorden in een wereld die niet de juiste spiritualiteit weerspiegelen. Ik zie altijd het goede in de mens en op de een of andere manier cijfer ik de duisternis van iemand makkelijk weg, met alle gevolgen van dien. Maar het voelt alsof ik ben misleid door een verkeerde lichtbron. Een bron die je het concept van complete eenheid belooft, maar eigenlijk voor nog meer ellende en een ik, ik, ik-cultuur zorgt. Een bron die je lokt met de zoete geur van onvoorwaardelijke liefde, maar die je tegelijkertijd afhankelijk maakt van een of meer spirituele practices (waarbij je weer diep in de buidel mag tasten). Een bron die zo licht is, dat jij je vleugels verbrand als je te dichtbij komt en daardoor in een zwart gat valt
Ik zie deze lichtbron inmiddels als een wolf in schaapskleding, waarbij de schaapskleding het licht weerspiegeld waar we allemaal zo naar hunkeren. De donkere krachten kennen heel goed de menselijke pijnpunten, zwaktes en leegtes. Ze kunnen manipuleren als geen ander en ze hebben het nu heel makkelijk, aangezien we in een manipulatieve wereld leven (denk aan: manipulatie door de overheid, manipulatie door spirituele leiders of guru’s, manipulatie door de farmaceutische industrie, en noem maar op). Ik ben inmiddels gestopt met willen begrijpen waarom mensen of wezens manipuleren. Het enige wat ik kan bedenken is dat het altijd draait om macht, geld en status.
Mijn spirituele en veilige wereld die ik voor mezelf had gecreëerd, stortte van de een op andere dag in elkaar. Ik schrok ervan hoe ik, naïef als ik ben, kon meeliften op het verkeerde pad. Ik dacht dat ik mijn eigen pad aan het bewandelen was, maar toen ik goed keek liep ik op hete kolen waarbij stilstaan geen optie was, want dan verbrand je je voeten en dat doet letterlijk pijn. Dus ging ik nog harder het licht achterna in hoop op ‘verlichting’ van mijn pijn.
Vorige week vroeg me serieus af: waar ben ik toch in godsnaam mee bezig? Ik kreeg het benauwd, want dit is niet wat ik had verwacht van het spirituele pad, maar ik kan ook niet terug naar mijn oude werkelijkheid. Dus het enige wat ik kan doen, is een stapje terugnemen van het vliegen in hogere sferen en even aardse dingen doen. Gewoon lekker mens zijn. Ik stopte voor een aantal dagen met mijn practice, het lezen van spirituele boeken, het volgen van spirituele leiders en ik ging mijn hart volgen. Voelen, zelf nadenken, werken, sporten, daten, en ja ook gewoon aardse conclusies trekken. Even terugtrekken van alles en weer voelen wie ik ben en waarvoor ik sta en wat eigenlijk mijn rol is zonder al te veel op zoek te gaan naar kant en klare antwoorden. Het allemaal even te laten zijn en erop vertrouwen dat alles wat voor mij bestemd is, vanzelf op mijn pad gaat komen. Wat niet betekent dat alles zo maar naar je toekomt. Je kan er lekker erop los manifesteren, maar we zijn ook gewoon mens hier op aarde. En soms moeten we gewoon keihard werken voor onze dromen. En dat is ook prima. Net als dat je soms ook gewoon helemaal mag uit tunen en lekker met jezelf mag zijn.
