A journey to Motherhood

Degenen die mij kennen, weten dat ik een hele sterke kinderwens heb. En voor degenen die mij niet kennen: dan weten jullie het nu. Ik schrijf bladzijden vol in mijn journal, hopende dat ik een zwangerschap aan het manifesteren ben. Ik meet elke dag mijn temperatuur op, zodat ik mijn eisprong niet mis. Ik slik allerlei supplementen die de vruchtbaarheid zouden moeten verhogen. Ik let op wat ik eet en drink. Mijn vriend is zich, onder zachte druk van mij, ook meer en meer bewust van wat hij naar binnen schuift. Ik sport bijna dagelijks. Ik doe elke dag yoga, ademwerk en meditatie. En toch ben ik nog niet zwanger. Ergens voelde ik dit jaren geleden al aankomen, want toen was mijn wens al zo sterk dat ik daar de angst heb ontwikkeld voor ‘wat als het bij mij niet meteen lukt?’ En tada, een selffulfilling prophecy was geboren (dit soort dingen birth ik wel ;-).

Met mijn familie en vrienden heb ik het vaak over mijn kinderwens, vooral sinds er tijdens Corona een babyboom lijkt te zijn ontstaan. Die tijd was dan ook wel PERFECT voor het maken en krijgen van een kindje als je het mij vraagt, zonder FOMO (want er was toch niets te doen) en met volle aandacht voor die bijzondere tijd. Maar helaas werkt het niet zo dat je een kindje ‘neemt‘ op bestelling. Nee, een kindje wordt je gegeven. En dat vraagt volledige acceptatie en vertrouwen van degene die zo graag wil…en daar gaat dit Journal over. Want hoe doe je dat nou in godsnaam? Loslaten en vertrouwen?

Niets ten nadele van iemand, maar ik voel me vaak onbegrepen in mijn journey to motherhood. Je wilt niet weten hoe vaak ik te horen krijg dat ik het moet loslaten. Dat mijn tijd nog wel komt. Dat ik onbewust nu juist de stroom van energie blokkeer…en het stomme is: IK WEET DAT. Dit is typisch een geval van ‘practice what you preach…goes wrong’ en het voelt als de grootste uitdaging van mijn leven (tot nu toe) in het hele proces van loslaten en vertrouwen.

Wat dit hele proces ondersteunt, zijn de gebeurtenissen van de laatste tijd. Ik voel me steeds meer gedragen door Moeder Aarde, alsof zij mij momenteel bemoedert en mij elke keer zonder oordeel weer over mijn hoofd aait en zegt dat het goedkomt. Een voorbeeld hiervan, is iets wat er onlangs gebeurde. Ik had weer volop zelfonderzoek gedaan op Google en had iets gelezen over tarwekiemolie. Ik laat even buiten beschouwing wat dit is en wat het doet, want daar gaat het hier niet om. Anyway, ik was in een natuurwinkel en vroeg aan de verkoopster of zij dit verkochten. Ze keek me moeilijk aan en vroeg waar ik dit voor nodig had. Dit vond ik al ongemakkelijk, want ergens weet ik wel hoe fucked up ik bezig ben…we zijn namelijk nog helemaal niet zo lang actief bezig met onze kinderwens. Dus ik legde half stotterend uit waarvoor ik dit nodig dacht te hebben. Nou, toen werd ik even rechtgezet. “Vrouw, ik weet niet of je dit wilt horen, maar ik ben heel spiritueel en voel allang dat jouw kindje dichtbij is. Het enige dat jij nu moet doen, is loslaten. Dus al zou ik die tarwekiemolie capsules voor  je hebben, dan nog krijg je ze niet mee. Nee, je hoort het goed, ik stuur je weg!”

Stond ik daar even met mijn mond vol tanden…what the fuck?! Maar waar je misschien zou verwachten dat ik irritatie zou voelen, daalde er juist een enorme rust over mij heen. Deze vrouw, voelde als sent from above. Het was zó nodig dat ik dit zou horen van een onbekende. Van een winkelier nota bene, die mij producten zou moeten verkopen, ongeacht haar eigen mening daarover. Ik had het zo enorm nodig om te horen van deze onbekende, omdat het van bekenden blijkbaar niet aankomt. Voor mij voelde dit echt als een boodschap van het universum.

Tegen mijzelf zeggen dat ik het moet loslaten, werkt dus niet. Dan ben je namelijk alleen maar rationeel bezig en je moet het ook voelen. Ik denk dat het voor mij heel helpend is om dit als het proces te zien voor wat het is. Dus met vallen en opstaan. Accepteren dat ik soms uren op Google zoek naar natuurlijke middelen die de vruchtbaarheid zouden moeten verhogen. Accepteren dat er veel angst komt kijken bij deze grote wens. Accepteren dat ik niet over alles de controle kan hebben in het leven. Accepteren dat ik nog wat zelfheling te doen heb voor het moment van conceiving plaats kan vinden. Accepteren dat ik en wij niet falen op het moment van ongesteld worden. Acceptatie van het leven en dat alles komt wanneer het komt.

Voor degenen voor wie dit Journal herkenbaar is, is het misschien fijn om te weten dat je niet alleen staat. Als een wens zo groot is, kan het lastig zijn om redelijk en geduldig te blijven. Ik bewandel dit pad ook voor het eerst en heb 80% van de tijd geen idee wat ik aan het doen ben, maar ik vind het wel fijn om jullie daarin mee te nemen. Misschien kunnen we elkaar steunen, in deze journey van in sisterhood to motherhood.