Journal

Degenen die mij kennen, weten dat ik een hele sterke kinderwens heb. En voor degenen die mij niet kennen: dan weten jullie het nu. Ik schrijf bladzijden vol in mijn journal, hopende dat ik een zwangerschap aan het manifesteren ben. Ik meet elke dag mijn temperatuur op, zodat ik mijn eisprong niet mis. Ik slik allerlei supplementen die de vruchtbaarheid zouden moeten verhogen. Ik let op wat ik eet en drink. Mijn vriend is zich, onder zachte druk van mij, ook meer en meer bewust van wat hij naar binnen schuift. Ik sport bijna dagelijks. Ik doe elke dag yoga, ademwerk en meditatie. En toch ben ik nog niet zwanger. Ergens voelde ik dit jaren geleden al aankomen, want toen was mijn wens al zo sterk dat ik daar de angst heb ontwikkeld voor ‘wat als het bij mij niet meteen lukt?’ En tada, een selffulfilling prophecy was geboren (dit soort dingen birth ik wel ;-).

Met mijn familie en vrienden heb ik het vaak over mijn kinderwens, vooral sinds er tijdens Corona een babyboom lijkt te zijn ontstaan. Die tijd was dan ook wel PERFECT voor het maken en krijgen van een kindje als je het mij vraagt, zonder FOMO (want er was toch niets te doen) en met volle aandacht voor die bijzondere tijd. Maar helaas werkt het niet zo dat je een kindje ‘neemt‘ op bestelling. Nee, een kindje wordt je gegeven. En dat vraagt volledige acceptatie en vertrouwen van degene die zo graag wil…en daar gaat dit Journal over. Want hoe doe je dat nou in godsnaam? Loslaten en vertrouwen?

Niets ten nadele van iemand, maar ik voel me vaak onbegrepen in mijn journey to motherhood. Je wilt niet weten hoe vaak ik te horen krijg dat ik het moet loslaten. Dat mijn tijd nog wel komt. Dat ik onbewust nu juist de stroom van energie blokkeer…en het stomme is: IK WEET DAT. Dit is typisch een geval van ‘practice what you preach…goes wrong’ en het voelt als de grootste uitdaging van mijn leven (tot nu toe) in het hele proces van loslaten en vertrouwen.

Wat dit hele proces ondersteunt, zijn de gebeurtenissen van de laatste tijd. Ik voel me steeds meer gedragen door Moeder Aarde, alsof zij mij momenteel bemoedert en mij elke keer zonder oordeel weer over mijn hoofd aait en zegt dat het goedkomt. Een voorbeeld hiervan, is iets wat er onlangs gebeurde. Ik had weer volop zelfonderzoek gedaan op Google en had iets gelezen over tarwekiemolie. Ik laat even buiten beschouwing wat dit is en wat het doet, want daar gaat het hier niet om. Anyway, ik was in een natuurwinkel en vroeg aan de verkoopster of zij dit verkochten. Ze keek me moeilijk aan en vroeg waar ik dit voor nodig had. Dit vond ik al ongemakkelijk, want ergens weet ik wel hoe fucked up ik bezig ben…we zijn namelijk nog helemaal niet zo lang actief bezig met onze kinderwens. Dus ik legde half stotterend uit waarvoor ik dit nodig dacht te hebben. Nou, toen werd ik even rechtgezet. “Vrouw, ik weet niet of je dit wilt horen, maar ik ben heel spiritueel en voel allang dat jouw kindje dichtbij is. Het enige dat jij nu moet doen, is loslaten. Dus al zou ik die tarwekiemolie capsules voor  je hebben, dan nog krijg je ze niet mee. Nee, je hoort het goed, ik stuur je weg!”

Stond ik daar even met mijn mond vol tanden…what the fuck?! Maar waar je misschien zou verwachten dat ik irritatie zou voelen, daalde er juist een enorme rust over mij heen. Deze vrouw, voelde als sent from above. Het was zó nodig dat ik dit zou horen van een onbekende. Van een winkelier nota bene, die mij producten zou moeten verkopen, ongeacht haar eigen mening daarover. Ik had het zo enorm nodig om te horen van deze onbekende, omdat het van bekenden blijkbaar niet aankomt. Voor mij voelde dit echt als een boodschap van het universum.

Tegen mijzelf zeggen dat ik het moet loslaten, werkt dus niet. Dan ben je namelijk alleen maar rationeel bezig en je moet het ook voelen. Ik denk dat het voor mij heel helpend is om dit als het proces te zien voor wat het is. Dus met vallen en opstaan. Accepteren dat ik soms uren op Google zoek naar natuurlijke middelen die de vruchtbaarheid zouden moeten verhogen. Accepteren dat er veel angst komt kijken bij deze grote wens. Accepteren dat ik niet over alles de controle kan hebben in het leven. Accepteren dat ik nog wat zelfheling te doen heb voor het moment van conceiving plaats kan vinden. Accepteren dat ik en wij niet falen op het moment van ongesteld worden. Acceptatie van het leven en dat alles komt wanneer het komt.

Voor degenen voor wie dit Journal herkenbaar is, is het misschien fijn om te weten dat je niet alleen staat. Als een wens zo groot is, kan het lastig zijn om redelijk en geduldig te blijven. Ik bewandel dit pad ook voor het eerst en heb 80% van de tijd geen idee wat ik aan het doen ben, maar ik vind het wel fijn om jullie daarin mee te nemen. Misschien kunnen we elkaar steunen, in deze journey van in sisterhood to motherhood.

De afgelopen twee jaar heb ik behoorlijk veel gedaan op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en heb ik een deep dive genomen in mijn spirituele ontwikkeling. Ik heb veel donkere en duistere stukken moeten bekijken en werd telkens weer met oude angsten geconfronteerd. Hierdoor ben ik wel enorm gegroeid, maar dat is natuurlijk niet in een korte tijd gebeurd én ik had behoorlijk veel tegenslagen. Soms tot aan een doodswens toe. Het allemaal niet meer zien zitten, me volledig eenzaam voelen en in de steek gelaten voelen door geliefden. Soms gooide ik de handdoek in de ring en duwde alles en iedereen van me af. En nog steeds zit ik af en toe met mijn handen in mijn haren als mijn mind te veel gevoed wordt door social media, het nieuws en materialistische verlangens. Dan zit ik behoorlijk te twijfelen aan alles wat ik aan het doen ben. Het enige wat ik dan kan doen is disconnecten van alles, de natuur in, weer voelen, de eenzaamheid en stilte opzoeken. Mediteren, ‘contemplating’ en mijn grootste uitlaatklep is schrijven. Alleen op deze manier kan ik weer contact maken met mezelf, keuzes maken die bij mijn ziel passen en kan ik me overgeven aan God.

God, hoor ik je denken? Ja, ik geloof in God! Niet in een God met een mannelijk gezicht, gerelateerd aan de bijbel voortvloeiend uit een of meer religieuze stromingen. Maar ik geloof in iets groters, iets hogers. Ik geloof in een allesomvattende universele scheppende kracht oftewel energie waaruit wij allemaal bestaan en waar wij vandaan komen. Noem het God, Divine, Source, Universum of hoe dan ook. Het zit in ons allemaal, het vult de ruimte die wij als leeg beschouwen, het zit in dieren, vloeit door bomen en planten en ook door stenen. Ik voel het als God, een licht dat door mijn fysiek lichaam stroomt, om me heen danst in een spiraal, me verankert in de grond en me verbindt met de hogere sferen. Ik noem het liefdevol Divine, moeder, vader, god, de bron, mijn beste vriend. Ik communiceer er dagelijks mee als ik opsta, door de dag heen en voordat ik naar bed ga. Ik vraag het om raad, bedank het voor alle mooie en magische momenten maar ook voor alle leermomenten en tegenslagen. Soms heb ik helemaal geen zin in contact. Som huil, schreeuw en soms scheld ik het uit. Ik stel ultimatums, behandel het als een grote hoax en toch is het er. Zonder oordeel en onvoorwaardelijk. Het ontvangt mij met open armen en legt me in een warm bad. Ook soms in een koud bad als dat nodig is. Het geeft me altijd precies waarom ik vraag. Ik vraag het dagelijks om bescherming, het ontmoeten van de juiste mensen, het aantrekken van de juiste situaties en het ontvangen van de nodige inzichten. Steeds meer laat ik me door deze kracht leiden. Steeds meer omarm ik dat ik niet alleen Fiona ben in dit fysieke lichaam, maar zo veel meer maar eigenlijk ook weer helemaal niets. Een enorm scheppende kracht, die onderworpen is aan universele wetten. Dagelijks ben ik vol verwondering over het leven en over de magie die zich telkens weer aandient als je je overgeeft aan het leven, en als je de weg naar heelwording durft te nemen op die manier dat het bij jou past. Je hoeft het niet alleen te doen.

Voor mij is het enorm bevrijdend om te kunnen vertrouwen op mezelf en dat ik geen rol hoef aan te nemen om iemand te zijn. Ik ben er klaar mee om me te moeten bewijzen dat ik goed genoeg ben en dat ik er toe doe. Ik wil gewoon mens zijn en daarbij hoort voor mij het diep verbonden zijn met de natuur en menselijke ervaringen, maar ook met het hogere, het onverklaarbare en mystische. Ik ben er klaar mee om me in ideeën en concepten te dwingen om maar aan een ideaalbeeld van een zieke maatschappij te moeten voldoen. Ik ben gewoon wie ik ben want dat kan ik het beste. Als het je niet bevalt, is dat helemaal prima. Ik ga graag een respectvol gesprek met je aan. Ik ben open minded en sta altijd open voor andermans mening. Ik ben oprecht benieuwd hoe jij de wereld ziet, want ik weet dat ik ook van jou kan leren. Ik ben niet volmaakt en leef in mijn eigen realiteit waarin ik vrij ben en kan bepalen hoe ik mijn leven inricht. Maar ook ik heb blinde vlekken en ik ga gewoon lekker op het werken aan mezelf. Mezelf steeds weer opnieuw uit te vinden. Maar dat kan ik niet alleen. Ik gebruik andere mensen als spiegel, als guide. Soms zonder dat zij het weten, en soms moet ik mensen kwetsen en/of teleurstellen doordat ik voor mezelf kies. Door volledig mezelf te durven zijn en alle ups en downs te ervaren, toe te laten en te accepteren, kan ik op de meest authentieke manier anderen inspireren om ook aan zich zelf te werken. En dan ben ik met liefde de guide, vriendin en/of sister die je aan de hand neemt om de diepte in te duiken. Ik ben er zo lang je mij nodig hebt en soms langer, in het tempo dat jij aangeeft en de frequentie die bij jou past.

‘So let’s grab my hand if you want & walk this path called life together.’

Liefs,
Fiona

We leven in een maatschappij waarin alles snel moet gaan, er is geen tijd om stil te staan. Alle symptomen worden meteen onderdrukt, zonder eerst naar de oorzaak te kijken. Voor alles is een quick fix en we worden ook steeds gemakzuchtiger. Want je moet verder doorgaan in de rat race van werken en geld verdienen om je hypotheek andere schulden af te betalen. De afgelopen twee jaren was Fiona vooral bezig met haar fysieke helingsreis. Fiona heeft vleesbomen in haar baarmoeder en door het stoppen met de pil kreeg ze een hormoondisbalans en huidproblemen. Volgens de Westerse geneeswijze werd hier alleen naar de symptomen gekeken en hoe deze met een quick fix te bestrijden zijn: ze kreeg het advies om weer te beginnen met de pil of gewoon een spiraaltje te gaan zetten. Maar diep van binnen voelde zij dat dit geen duurzame, gezonde oplossing was en dat het ook op een andere manier kon. De symptomen gaven aan dat er op diepere lagen meer aan de hand was en dat er een onderliggende oorzaak was op verschillende niveau.

Wat we vaak vergeten is dat we een fantastisch immuunsysteem hebben en ook een heel eco systeem dat op elkaar is afgestemd. Door alle externe invloeden is ons systeem helemaal verstoord en wellicht zelfs lui geworden, als het nooit iets zelf hoeft op te lossen…Hoe meer je naar binnen keert, hoe meer je doorhebt dat alles invloed heeft op elkaar én het allerbelangrijkste: dat je lichaam hebt dat beschikt over een zelfhelend vermogen.

Wij mensen zijn niet gemaakt om altijd maar hard te gaan. We hebben tijd nodig om te wennen en ons aan te passen aan de externe veranderingen. Alleen we gunnen ons deze tijd niet, omdat ons wordt geleerd dat alles zo gefixt kan worden. Maar wil je diep van binnen helen, dan kost dat tijd en in dit geval doorzettingsvermogen. Pas na twee jaar (beginnend bij een Meseoloog, aanpassing van haar voedingspatroon, 3 kambo sessies verder en ondersteunende middelen zoals jodium en indium) is Fiona weer vruchtbaar en haar huid steeds rustiger. Maar het was een vallen en opstaan. Soms heel diep vallen om daarna weer langzaam vooruit te gaan, want: Healing is not a quick fix. It takes time.

We zijn benieuwd naar jullie ervaringen en verhalen met een combi van Westerse en Alternatieve Geneeswijzen. Hebben jullie nog tips of iemand die jullie echt aanraden om bij langs te gaan?

Een relatie hebben ziet bij ons niet alleen op het doen van leuke dingen. Een relatie hebben draait ook om het blootleggen van pijnstukken waarvan je niet eens wist dat ze er nog zaten. Verlatingsangst, jezelf kleiner maken dan je bent, de angst om niet gezien te worden…does this ring a bell? Marleen schreef in haar journal over het (h)erkennen van deze pijnstukken en over haar healingsjourney in haar huidige relatie.

“Zo’n vijf jaar geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Er was meteen een enorme klik, fysiek en op een dieper niveau. Door meerdere factoren werd onze relatie toentertijd na een jaar lang nog niet wat er wel in de pijplijn zat….Het universum bracht ons begin dit jaar weer samen. Nog steeds is de verliefdheid op elkaar pas ons eerste hoofdstuk. De hoofdstukken hierna eisen van ons dat we onze gewonde delen helen. Dat we emotioneel volwassen worden. Hoofdstuk na hoofdstuk, vanuit pure liefde elkaar raken en helen. Deze liefde is ons levenswerk.

En oh, wat doet helen soms pijn. Beter gezegd: pijn zorgt voor heling. In pijn zit groei. We hoeven elkaar niet te redden, dat stukje is voor onszelf. Het enige wat we willen, is gezien worden. Ik hoor je, ik zie je, ik eer je, ik hou van je.
Angst zit ook in kwetsbaarheid. Afstand nemen en stoer doen is makkelijk. Maar je ziel op tafel leggen en de daarbij horende emoties is doodeng.

Het gaat om het aangaan van de realiteit, zonder dat we daarbij van onze roze wolk worden gegooid. Het gaat om het vinden van romantiek, dwars door de krochten van elkaars ziel heen. Om het vinden van romantiek in het dagelijks leven. Na het afvallen van de maskers, make up en mooi-weer-spelerij.

Ik wil het liefst wegblijven van mijn eigen gevoelens, omdat deze pijnlijk zijn en omdat ik dacht dat ik al was geheeld. Ik wil graag begrijpen. Waarom is het zo moeilijk om mijn hart te openen? Ik dacht dat ik dit deed (maar ik deed het alleen met woorden), het is tijd om nu echt te openen en met mijn hele zijn te voelen. Het is tijd om ballast los te laten vanuit het verleden. Ik mag nu verder gaan dan ik ooit ben gegaan. Ik mag nu alle vragen aan mezelf stellen die er bestaan en niet bang zijn voor de antwoorden. Ik moet moed verzamelen. Moed om dingen anders te gaan doen. De moed om een nieuwe waarheid te creëren – eentje welke anders is dan wanneer ik naar mijn angst luister.”

Laat ik vooropstellen dat een ‘moeilijke’ relatie niet is wat ik wil. Maar misschien is het wel een noodzakelijkheid. Niet omdat lijden noodzakelijk is voor groei. Maar vaak omdat we het anders niet leren en zien omdat we ons moeten bevrijden van alle conditioneringen, overlevingsmechanismen en overtuigingen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf, en ik ben degene die aangeeft dat het hier stopt. Nu! Fuck mijn DNA, fuck mijn jeugd, fuck mijn trauma’s. Het is aan mij. En er is geen weg meer terug.

Als coach stellen we groei en ontwikkeling van onze coachees voorop. Vaak hebben we het gevoel dat wij onze coachee ‘moeten’ raken om hem of haar inzichten te kunnen leveren. Hierdoor ben je heel hard aan het werk voor de ander, wat helemaal niet hoeft. De valkuil hierbij is dat je op zoek gaat naar iets wat er niet is. Het enige wat je mag – en zou moeten – doen is luisteren, de ander zien en proberen te begrijpen.

Ik probeer altijd nieuwsgierig en open te zijn naar hoe de ander de wereld ziet en welke ideeën en overtuigingen erachter zitten, zonder vooroordelen. Vanuit daar kan ik de ander pas begeleiden naar de stukken die nog geraakt mogen worden. Maar deze reik ik niet aan. Ik kan hooguit helpen om er wat licht op te schijnen, maar mij coachee moet toch zelf durven kijken naar deze stukken. Dus hoe je het ook wend of keert, de ander mag de te raken stukken zelf bloot leggen. Daarom vind ik het ook zo belangrijk om als coach niet ongevraagd op zoek te gaan naar iets wat er niet is, of nog niet geraakt wil worden. Het meest belangrijke voor mij is om zo zuiver mogelijk te zijn en vooral mijn eigen stukken niet op de ander te projecteren, want dat kan ervoor zorgen dat zij mijn stukken aannemen als hun werkelijkheid. Hierdoor stuur ik mijn dan coachees dus geblinddoekt het bos in en dat is nou niet per se de bedoeling. Ook ga ik, als coach en als mens, continu door processen en daarom is het belangrijk dat ik helder heb wat van mij is. Anders stapt de ander in mijn werkelijkheid en is diegene voor mij allemaal stukken aan het oplossen, waardoor de rollen omdraaien en ik dus het hogere doel voorbij schiet.

Soms zijn er gewoon geen geen stukken die geraakt kunnen of willen worden. Dat kan je coach ego behoorlijk raken en wellicht voel je je dan niet goed genoeg. Dat is prima, maar laat je eigen stukken en oordeel dan thuis. Wees zuiver en eerlijk met jezelf. Herken hierbij je eigen rol. Stop met praten, begin met écht luisteren en stel de juiste vragen welke diep vanuit je ziel worden aangereikt. Ook al begrijp je de ander misschien niet. De ander willen begrijpen zonder gefrustreerd te raken, is dan al meer als genoeg. Laat je hierbij leiden door je intuitie en laat je ego los, zodat de ander zijn eigen inzichten mag krijgen en in zijn eigen proces mag blijven. Laat los hoe iets 99% van de keren is, want de ander heeft er niets aan als diegene toevallig onder de 1% valt. Het doet er niet toe wat jij denkt of wat jij ‘doorziet’ (of: denkt te doorzien) waar de ander mee zit. Want hoe zuiver ben je echt en hoe zuiver wil je zijn? Je kan je niet vaak genoeg afvragen vanuit waar je aan het coachen bent. Vanuit je hart of je mind? Je eerlijk afvragen of je niet stiekem aan het coachen bent voor je eigen lekkere high gevoel dat je coach-ego voedt. Het spelletje wat dan onbewust wordt gespeeld is het spel van de coach en zijn/haar ego en onzekerheden. Veel ego’s zijn erg op zichzelf gericht en een stoorzender voor echte diepgang en verbinding tussen coach en coachee. Er is niets mis met het delen van je eigen verhaal en ervaringen. Maar projecteer deze niet op de gevoelswereld van de ander. Er is niets vervelender als niet begrepen te worden door degene tegenover jou, vooral als je zelf voelt dat de ander een ‘oordeel’ klaar heeft.

Coachen vanuit je hart betekent niet dat je alles met de mantel der liefde bedekt, maar dat je alles ziet zoals het is. Soms moet je als coach dan ook wat strenger zijn, ook voor jezelf. Maar dat gebeurt dan vanuit liefde voor het proces van de ander. En je zet in dat geval je eigen behoeftes volledig opzij. Inzichten zijn het meest transformerende en krachtigst als deze vanuit de coachee zelf komen, want dan vindt pas persoonlijke spirituele groei plaats. Plaats de ander niet meteen in een hokje maar luister, vraag en zet je oordelen opzij. Ook al zeg je niets, de ander voelt toch het spelletje van je eigen ego. Wellicht niet meteen, maar zodra de ruis van de high, van het kortdurige succes afneemt. En afhankelijk van hoe ver de ander in zijn of haar proces is, kan het zorgen voor behoorlijk wat ruis. Dus misschien heb je de ander dan alleen zo geraakt zoals jij dat wilde en hiermee je eigen coach ego gevoed.

Want ja, jij hebt de ander geraakt. Maar bij coachen gaat het niet om alleen maar om het raken van stukken of koste wat het kost de ander tot inzichten laten komen. Het gaat naar mijn mening om verbinding door de ander te zien voor wie hij of zij is en te proberen te begrijpen wat er écht speelt in de binnenwereld van de ander, zonder al een kant en klare oplossing aan te dragen. Ik kies niet voor kortdurige highs die je ook ervaart bij de commerciele zweetyoga vormen. Ik kies voor langdurige verandering, groei en alle pijn die erbij hoort. Het gaat er niet om hoe jij je als coach voelt na een sessie, maar het gaat altijd om de ander. Nooit om jou. Wat jij vindt of denkt doet er gewoonweg niet toe. Geef alleen je mening als de ander er om vraagt. Deel je eigen ervaring, maar maak er niet de waarheid van de ander van. Want jouw waarheid is de waarheid van de ander niet. Alleen de inzichten die jouw coachee zelf krijgt en die vanuit het diepste van de ziel komen, zorgen voor de nodige bewustwording. En als er bewustwording ontstaat, kan de magie van het leven binnenstromen en helpen bij de nodige spirituele groei, waar jouw coachee voor jou als begeleider of guide heeft gekozen.

De nummer 1 tool om andere mensen goed te helpen is om eerst jezelf te helpen. Een opleiding alleen is vaak niet genoeg. We zijn van mening dat het bekijken, doorleven, helen en integreren van je eigen stukken het meest waardevolle is om authentiek de ander te kunnen helpen. Het is een valkuil om bijvoorbeeld meteen te beginnen als coach als je een opleiding hebt afgerond, want wat zegt dat nou echt? Het is maar een papiertje dat je verder brengt in de materialistische wereld, maar het werken met mensen is niet materialistisch. Dit vergt zorgvuldigheid, kennis en ervaring. Een opleiding kan je hierbij helpen, maar na het volgen van de opleiding stopt het werken aan jezelf niet. Dat is een ongoing proces. Daarnaast is het heel belangrijk om na je eigen integratie eerst wat vlieguren te maken, in plaats van meteen tien mensen te willen helpen. Want als er één ding is wat wij de afgelopen tijd zelf hebben mogen ervaren, is dat de ander, jouw coachee, ook weer stukken in jou raakt. Hierdoor werden we ons ervan bewust dat je eigen Inner Work nooit stopt. Het is een ongoing proces. Soms worden er weer oude stukken belicht waar je nog een keer doorheen mag gaan en soms komen hele nieuwe naar boven waar je nog nooit naar hebt gekeken. Eerlijk is eerlijk: Je zou je echt moeten afvragen of je bij de juiste persoon bent beland, als diegene zegt dat hij/zij niets meer te ‘helen’ heeft.

Inner Work is zo belangrijk, want je helpt niet alleen jezelf, maar ook het helen van de wereld waarop en waarin we leven. We zijn met elkaar verbonden en als je aan jezelf werkt, werk je dus ook aan je naasten, vrienden/familie, eigenlijk iedereen. Hoe hoger je vibratie, hoe meer en beter je mensen kan helpen. Hoe meer je aan jezelf werkt, hoe meer je mensen kan helpen. Prioriteit is dus je eigen heling en mindsetwerk voorop te stellen, naast je coaching. Het is direct met elkaar verbonden.

Frequency is your currency. – Nadja van Osch

Maar hoe kan je je trilling verhogen? Ons ego wil niet dat we naar ons zelf kijken, want dat is onveilig en eng. Daarom saboteert het ego dat op allerlei manieren. De makkelijkste manier is zich te storten in het helpen van anderen. Blijf dus naar jezelf kijken. Wat is jouw intrinsieke motivatie? Omdat het misschien hip is om coach te zijn? Omdat je snel veel geld wil verdienen? Welke angsten en overtuigingen liggen nog in jouw ‘schaduw’ of het onderbewuste te schuilen? Alles wat energie verlagend is, zit in de schaduw en is dus trillingsverlagend. Dit kan er voor zorgen dat je in een coachings burn-out terecht komt. Het vak van een coach is mooi en super waardevol, maar kost ook veel energie en vraagt continu om zelfreflectie. Daarom vinden wij het belangrijk om zelf ook een coach te hebben en de juiste mensen om ons heen te verzamelen, die ons met liefde helpen in ons eigen proces, maar soms ook even een spiegel voor houden.

We geloven erin dat als je je eigen ervaring met een opleiding combineert, dit juist heel krachtig is. Je kan dan oprecht herkenning en erkenning bieden, omdat je weet hoe je jezelf kan helen en geleerd hebt daarin te geloven. Soms kan een opleiding je het inzicht geven dat het op dit moment niet past is bij jouw pad. Vraag je hier dan weer af wat jouw intentie is. Daarnaast kan hetgeen je hebt geleerd, niet aansluiten bij het pad of waarheid van jouw coachee. Dus wees voorzichtig en maak jouw waarheid niet de waarheid van jouw coachee. Laat je coachee zijn eigen waarheid creëren. En als die wel bij die van jou aansluit, wees dankbaar en reik de juiste tools aan ter ontdekking voor de zelfhelingsreis van de ander. Wees je ervan bewust dat je bezig bent met de mentale en emotionele gezondheid van de ander. Wees je ervan bewust, reflecteer en werk aan jezelf door boeken te lezen, zelf coaching te krijgen en opleidingen te doen. Draag jouw angsten en overtuigingen niet over aan de ander, maar laat de ander zelf tot inzichten komen.

‘Coachen’ is een vak dat je stap voor stap mag leren door echt te luisteren naar je coachee en te leren vertrouwen op je intuïtie. Ook is het heel belangrijk om te beseffen dat jij eigenlijk niets meer doet dan luisteren, vragen stellen en tools aanreiken. Jij lost voor de ander niets op. Er is niets krachtiger, dan dat het inzicht door de coachee zelf komt. Wees eerlijk naar jezelf en naar de ander. Verstoor het proces niet, maar neem de ander bij de hand en bied de ander ‘verlichting’ in haar of zijn vraagstukken. De inzichten bij de ander komen dan vanzelf. And thats where the Magic happens…